Halve Triatlon Almere.
Op 13 september was de halve Triatlon van Almere, hier worden ook tevens de Europese kampioenschappen gehouden van de hele triatlon, dus het is een groot evenement.
Ik had me ingeschreven voor de halve triathlon, omdat ik graag met dit evenement mee wou doen en toch ook voor de uitdaging.
Een halve triatlon houdt in: 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km lopen en dit achter elkaar.
12 september werd er van je verwacht dat je je fiets en spullen al daar zou brengen. Dan kon je nog een nachtje slapen voordat je mocht gaan beginnen.
Bij de start was het een drukte belang, maar gelukkig zag ik een paar fanatieke clubgenoten die me even kwamen aanmoedigen.
Heel leuk… en kon ik al snel met de grote groep het water in.
Na de start van het zwemmen zat ik lekker snel in m’n ritme en kon dit de hele tijd goed volhouden, na de helft wat versneld en ik kwam fit het water uit.
Met een tijd van 35.30 min. was ik zeer tevreden.
Hierna de fietswissel en dat ging allemaal prima, ik zit heerlijk op de fiets en begin lekker te fietsen. Ik denk hier 3,5 uur over te doen, dus ik kan nog wel even.
Na een uurtje fietsen voel ik een steek in de rechterzij opkomen en kan hierdoor niet meer op het ligstuur liggen. Dus dan maar vol de wind van voren vangen en lekker tegen de wind in op de dijk.
Dan is de dijk van Almere naar Lelystad lang, héél lang.
Ik zit ook echt wel te balen op de fiets en probeer een andere houding, maar de pijn blijft.
Na ruim 45 km een bocht en dan via de polderwegen terug. Met de wind achter gaat het een stukje beter.
Voor mij bekend terrein, omdat al mijn trainingskilometers hier liggen, dus dan lijkt het in één keer een stuk minder ver tot Almere.
Al met al een fietstijd van 3 u 39 min. (tijdverlies viel nog mee).
Hierna de wissel naar het lopen en in loop heel rustig naar de loopspullen, in de hoop dat dan die steek toch wat minder wordt. Helaas. Het begin van het lopen was een ramp, mijn benen wilden wel, maar elke stap die ik zette was een ramp voor de rechterzij, dus na 1 km, met de gedachte dat je er nog 20 mag, ergens op een stoel gezakt en net zolang blijven zitten (10min) tot het minder leek te worden.
Ondertussen denkend: “stoppen of niet”, “maar ja, dan was de training voor niets geweest”, dus mezelf toegesproken en besluit genomen: als het half kan: doorgaan!
En inderdaad ik kon weer redelijk lopen, ook al zat er totaal geen snelheid in. Frustraties tot en met. En dan is 3 X een rondje van 7 km toch ook wel ver, erg ver.
Bij drankposten stilgestaan en weer rustig (vooral rustig) verder. Ook nog een Dixie bezocht, dus het ging niet zo super.
Het erge was dat mijn benen prima wilden, maar als ik iets ging versnellen, de steek weer in alle hevigheid terugkwam.
Gelukkig stonden er weer een aantal fans van me langs de zijlijn en zij hebben me er fantastisch doorheen geloodst. Die wil je dan ook niet teleurstellen.
Dus bij het ingaan van de laatste ronde zat ik nog te rekenen of ik binnen de limiet zou blijven van 7 uur. (Terwijl ik een streeftijd had van 6:16).
Maar dan zou ik met het tempo wat ik had, er net onder komen.
Dat is dan ook gelukt: 6:55 min. Op de 21 km dus 2:26 gelopen. De één na laatste van mijn leeftijdsgroep, maar ik was zó zó blij dat ik toch die finish haalde. En daar stonden mijn maatjes weer van de vereniging en ik was helemaal happy dat ik ze zag..
Eindelijk die medaille om m’n nek, die me pijn, zweet en tranen gekost heeft. En ook de gedachte dat het zo anders had kunnen gaan, maar ja, de aanhouder wint..
Ik heb afgezien, gebaald, frustraties gehad, teleurstelling gevoeld, de slechtste tijden ooit gelopen, maar toch ook op een bepaalde manier genoten van het feit dat je met zoiets groots meedoet en de voldoening van het behalen van de finish.
En ja, volgend jaar de revanche…. Wie doet ermee??