De Rusthoeveloop kent een lange historie en de nodige heroïsche verhalen.
Zaterdag is hier weer een episode aan toegevoegd, zo blijkt uit onderstaand verhaal van Chef Pijlenplaatser: Vincent van Duijvenbode.
Geen Pijl op te trekken,
Afgelopen zaterdagochtend, 17 januari, was het weer tijd voor de Rusthoeveloop. Het leek mij aardig om eens een verslagje vanuit een net even ander perspectief te schrijven. Namelijk het perspectief van de route-uitzetter. Natuurlijk zijn het de lopers, die ook dit keer weer bagger, blubber en bladeren trotseerden, die ook deze editie van de Rusthoeveloop de helden zijn. Toch overkwam mij als pijlenplaatser iets dat ik de moeite waard vond om eens te delen.
Rond acht uur begaf ik mij in het bos om te beginnen aan mijn taak als parkoers verkenner en uitzetter. Nu is inmiddels de routine er aardig ingesleten, echter iedere keer liggen de paden en wegen er weer anders bij en je weet derhalve nooit wat je aan gaat treffen. Plassen is één maar diepe sporen van zwaar boomrooi materieel is hele andere koek, waar mijn Ford Focus, zo bleek dit keer, veel meer moeite mee heeft.
Ondanks dat je je vanzelfsprekend met alle respect voor de natuur zo voorzichtig mogelijk probeert voort te bewegen, gebeurde mij dit keer wat mij nooit eerder overkwam……. Ik kwam vast te zitten. Met nog slechts één pijl te gaan, hoorde ik het gevreesde raspende geluid onder de bodemplaat van mijn trouwe vierwieler. Ik wist meteen dat gas geven geen enkele zin meer had. Dus daar stond ik. Na een snelle analyse van de situatie luidde de diagnose ….. Compleet vastgelopen met de bodem op een net iets te hoge “zandbank”. Van wat er de daaropvolgende twee minuten gebeurde, doe ik, gezien het feit dat er misschien ook jongeren zijn die dit verhaal lezen, maar even geen verslag. Hoe dan ook, daar stond ik. Alleen, in een sereen stil bos om half negen ’s morgens, met een auto die werkelijk geen millimeter meer voor of achteruit te krijgen was.
Na mijzelf een peptalk te hebben gegeven onder het mom van “ooit(??) komt er een dag dat je hierom zult lachen”, kon ik langzaam over oplossingen van deze situatie gaan nadenken. Gelukkig zou de start van de Rusthoeveloop pas om 10.30 plaatsvinden dus ik had nog even tijd om de zaak op te lossen. Idee 1 – tikkeltje naïef misschien – probeer de auto te duwen. De uitvoering van dit idee heb ik na een poging van circa drie en een halve seconde opgegeven. Kansloos! Idee 2 -hooguit iets minder naïef – graven. Zo gezegd, zo gedaan eerst met de handen. Dat schoot niet op. Toen een stok gezocht. Dat schoot iets minder niet op, maar leverde nog altijd niet het gewenste resultaat in het gewenste tempo. Toen overgestapt op voor mij als man het absoluut laatste redmiddel ….. Hulp vragen. Wonderbaarlijk genoeg had ik daar midden in het bos drie strepen bereik van Vodafone, dus er kon gebeld worden! Na wat geregel en heen en weer gebel kwam onze kennis Reinier, eigenaar van IJstijd in onder andere Garderen (van harte aanbevolen!!En,als je een beetje ver kunt gooien, op steenworp afstand van de Rusthoeve) “to the rescue”.
Dankzij zijn hulp kwam er letterlijk beweging in de zaak. Mocht je dit lezen, nogmaals enorm bedankt, Reinier!
Ik hoop dat de lopers die van dit alles gelukkig geen last hebben gehad, hebben genoten van deze editie van de Rusthoeveloop.
Met een glimlach groet ik u,
Uw parkoers uitzetter, Vincent